Wydawałoby się to niemożliwe, ale 17 lipca 2014 do Galerii Orskiego dotrzeć było jeszcze trudniej: wykopaliska stały się głębsze, a przed miejscem koncertu stanęła gustowna barierka, zmuszająca nas albo do wejścia w kałużę, albo do przedzierania się przez ozdobną kosówkę pobocza. Od strony „Bristolu” ludzie dochodzili łąkami. Romantyzm Zakopanego nie zna granic…

Dr Karol Bula, prowadzący koncert, opóźnił jego rozpoczęcie o kilka minut gdyż, jak mówił, pani prezes Joanna Domańska jeszcze wygląda na drogę, czy ktoś nie brnie do nas przez błoto. Tym razem solistą wieczoru był pianista Artur Pacewicz, absolwent Akademii Muzycznej w Gdańsku oraz Wyższej Szkoły Muzycznej w Hanowerze (gdzie teraz jest pedagogiem), laureat licznych i prestiżowych konkursów pianistycznych (m.in. I nagroda na Konkursie Chopinowskim w Warnie i na konkursie Miłosza Magina w Paryżu), działający również w Towarzystwie Chopinowskim w Darmstadt, co dało Karolowi Buli asumpt do serdecznego wspomnienia o zmarłym w zeszłym miesiącu profesorze Macieju Łukaszczyku, prezesie tego Towarzystwa, wielokrotnie występującym w Zakopanem, pochowanym wraz z bratem Jackiem w Poroninie.

Artur Pacewicz

Artur Pacewicz program miał skromny ilościowo, ale jakościowo ogromny. Rozpoczął od Nokturnu c-moll op. 48 nr 1 Fryderyka Chopina (którego rzeźbiarski portret, autorstwa Ryszarda Orskiego, stanowił tło dla występu), potem wykonał tego samego kompozytora Balladę g-moll op. 23 i słynny Polonez As-dur op. 53, by zakończyć pierwszą część recitalu Etiudą b-moll op. 4 nr 3 Karola Szymanowskiego. Ballada zabrzmiała przepięknie, Polonez mnie nie urzekł, a Etiuda Szymanowskiego, może najczęściej wykonywane jego dzieło fortepianowe, wydała mi się nieco sucha, niemal akademicko poprawna. Natomiast w drugiej części wirtuoz rzucił nas na kolana genialnym wykonaniem gigantycznego dzieła Johannesa Brahmsa – Wariacji i fugi na temat Haendla op. 24. Przyznam, że nie jestem wielbicielem Brahmsa, ale to było coś zupełnie niezwykłego: muzyka totalna, pełna niezwykłych inwencji, zaskakujących wolt nastrojów, melodii i harmonii, przy czym wykonane tak precyzyjnie i wirtuozowsko, jak emocjonalnie. Blisko 40-minutowy utwór trzymał w napięciu całą salę, a gorące oklaski po jego zakończeniu były całkowicie zasłużone.

Artur Pacewicz

Maciej Pinkwart